Ik denk dat het ongeveer zo'n 20 jaar geleden is, ik keek in de spiegel en mijn mond viel open van verbazing! Mijn haarlijn begon zich terug te trekken, heel subtiel toch, op beide slapen van mijn hoofd. Ik dacht bij mezelf: dit kan niet waar zijn! Dit was het begin van mijn strijd tegen haaruitval die uiteindelijk vele jaren zou duren.
Achteraf gezien was het niet zo verbazingwekkend dat mijn haarlijn zich terugtrok; ik vond toch zeker al een paar maanden vele haren in mijn kamer. Zo erg zelfs, dat het zich ophoopte tot iets wat lijkt op een bolletje wol, en die kwam ik overal tegen. Toch dacht ik er verder niet echt bij na, en was ik dus compleet verrast om dat ene veelzeggende moment voor de spiegel.
Ik begin meteen research te doen naar wat de oorzaak kon zijn die her ten grondslag aan lag. Als een echte Sherlock Holmes, de jonge versie dan maar zeker met net zoveel overtuiging aan het werk als de enige echte, zocht ik het hele internet af naar aanwijzingen die mij naar de oplossing konden leiden om mijn gekoesterde haren te behouden.
Waarschijnlijk al de volgende morgen stond ik in de supermarkt om mijn mandje vol te laden met allerlei gezonde voedingsmiddelen, in de hoop dat dit mijn haaruitval zou stoppen. Op zich een goede ontwikkeling, het kan toch nooit kwaad zou je denken. Is ook zo. Klaar, uit. Maar het hielp mij niet om mijn gestaag dunner wordende haardos op z'n minst een halt toe te roepen.
Als de versie 2.0 van Sherlock Holmes deze keer, speurde ik verder naar een behandeling tegen haaruitval, iets dat effectief is en tegelijkertijd geen enorme impact op mij zou hebben zoals een haartransplantatie. En na enig zoekwerk kwam ik uit bij finasteride, een wonderpil werd gezegd, die niet alleen je haaruitval stopt maar ook hergroei van verloren haren bewerkstelligd. Oké, dacht ik, dus mijn inhammen kan ik vaarwel zeggen en de volle bos haar weer verwelkomen. Met al het zelfvertrouwen dat langzaam aan uit mij was gesijpeld, terug in mijn borst. “Met volle borst weer vooruit! Jij bent de man!” , zei ik in gedachten. Ik zag het al helemaal voor me, totdat ik verder las en begreep dat dit pilletje genaamd finasteride alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar is.
Oh nee! Ik zou naar de dokter moeten, als jonge jongen, om te vragen of hij een recept wilde uitschrijven om finasteride in de apotheek op te halen. Je gelooft het niet, maar ik heb het gedaan. Met trillende knieën kwam ik bij het open spreekuur aan, en vertelde de dokter dat ik mij zorgen maakte om mijn haaruitval. Dit had ik niet hoeven te zeggen, dit zag hij natuurlijk al vanaf het moment dat ik als een bange muis zijn deur doorkwam. Ik kreeg het recept en trok m'n stoute schoenen aan om het bij de apotheek op te halen. Het doosje werd tevoorschijn getoverd en als een magische truc op de balie gelegd, zo leek het voor mij. Ik vergeet nooit wat er daarna gebeurde, mijn hoofd sloeg op hol, de prijs werd mij in mijn oren verteld, en die pillen moest ik de rest van mijn leven innemen. Wat heb ik aan een volle bos haar als ik nog niet eens brood kan kopen? Die finasteride, de oplossing voor mijn haaruitval, leek in een keer weer zo ver weg.
Ik liet het doosje finasteride achter op de balie en liep teleurgesteld naar huis. Weer dook ik achter mijn computer, deze keer zocht ik op finasteride zonder recept, en wat denk je wat? Ik kon het online nog veel goedkoper kopen, zonder dat ik elke keer naar de huisarts hoefde voor een recept. Ik kan u vertellen dat ik nu, zo'n twintig jaar later, dit artikel schrijf met nog steeds diezelfde haardos als toen ik begon aan de strijd. De strijd is er nog, want ik moet dit pilletje elke dag innemen, maar dat is het mij alles waard.